Kısa Hikâye / Short Stories

HİÇLİK…………………………………………………………… “Bize hiçbir şey yapmadılar. Bizi bir hiçliğe terk ettiler. İnsan ruhunu hiçlik kadar yok eden başka bir duygu yoktur.” Stefan Zweıg -Ne yapıyorsun orada? -Hiç. -Ne yazıyorsun yine? -Hiç. -Ne anlatıyorsun? -Hiç. -Ne konuşuyorsun? -Hiç. Verilebilecek binlerce hiç cevabı var aslında. Benim anlatmak istediğim bu değil. Mesela bir insana “Ne yapıyorsun orda?” dediğimizde “Hiç” diyecektir. “Hiç” derken bile biliriz ki orada bir şeyler yapıyordur. Benim anlatmak istediğim “hiçlik” başka bir hiçlik.  Ruhunun derinliklerinde depremler yaratan bir hiçlik. Zaman geçip giderken bir değirmen taşı gibi adeta bedenini un ufak eden bir hiçlik. Nereye gidersen git, kafanda aynı sorunların ruhunda aynı hiçliğin seninle beraber gelmesi. Zamanda bir yere takılı kalma. Koro filminde Pepino isimli çocuk cumartesiyi beklemektedir. Hem de her gün. Gelmeyen cumartesiyi. Çünkü anne-babası cumartesi gelecek ve onu oradan alacaktır. Anne-babasının öldüğü defalarca o...

They met for the first time at a bus stop. George was a medical student. Maria was an architecture student. After that first encounter, they got on the same bus, always at the same time, at the same stop, in order to meet again. They were young, both very young. It took some time for them to find the courage to talk to each other, but they finally succeeded. In fact, both were not living in the district that they got on a bus every morning. The first day they met, George got on the bus from that stop because he was staying with his friend, and Maria stayed with her sister that day. Just to see each other, they were leaving their homes early every morning, walking to that station on the other side of town. They both confessed this situation after a while. When they finished their school, they got married immediately. They were happy and very happy. Sometimes they were unemployed and sometimes broke. Their hearts and hands were almost interlocked. They loved each other very m...

Bir otobüs durağında karşılaşmışlardı ilk kez. Biri tıpta okuyordu, öbürü mimarlıkta. O ilk karşılaşmadan sonra, bir kere, bir   kere, bir kere daha karşılaşabilmek için, hep aynı saatte, aynı duraktan, aynı otobüse bindiler. Gençtiler, çok genç...  * Birbirileriyle  konuşacak cesareti bulmaları biraz zaman aldı ama sonunda  başardılar. İkisi de her sabah otobüse bindikleri semtte  oturmuyorlardı aslında. Delikanlı arkadaşında kaldığı için o duraktan   binmişti otobüse, kız ise ablasında. Sırf birbirilerini görebilmek için, her sabah erkenden evlerinden çıkıp, şehrin öbür ucundaki o durağa,  onların durağına geldiklerini, gülerek itiraf ettiler bir süre sonra.  * Okullarını bitirince hemen evlendiler. Mutluydular hem de çok mutlu... Bazen işsiz, bazen parasız kaldılar ama öylesine sıkı  kenetlenmişti ki yürekleri ve elleri, hiçbir şeyi umursamadılar. Ayın  sonunu zor getirdikleri günlerde de ünlü bir doktor ve ünlü bir mima...